De weg naar Homo Brackish
Door Linda Valkeman
In het 2300-toekomstscenario ‘Arnhem aan zee’ verdwijnt een groot gedeelte van Nederland onder het wateroppervlak. Ik focus mij in deze realiteit op de vorming van een nieuwe 'brakke wereld', een biotoop. Die komt van nature voor in de overgang van zoet- naar zeewater. In deze specifieke tussenwereld waarbij het natte en het droge, het zoete en zoute samen komen ontstaat een uniform landschapstype waarin vele (nieuwe) organismen met elkaar kunnen gedijen. Een dynamisch ecosysteem dat zich door klimaatverandering naar een evolutionaire climax zal ontwikkelen.
De Brakke Mens
De brakke mens wordt gevormd door een symbiose tussen verschillende organismen (planten en dieren). Door de blijvende intensieve vormen van samenleving tussen leden van verschillende soorten land en water-organismen evolueert er een nieuwe ‘brakke mens’.
Kenmerkend voor de nieuwe omgeving is het brakke water, dat vaak helder is ondanks het van nature hoge fosfaatgehalte. De bodem kan echter zwart, zuurstofloos zijn en daardoor sulfiden bevatten die stinken als rotte eieren.
Algen zijn van groot belang in de brakke wereld. Er worden algen gekweekt op de huid van de brakke mens. De algen groeien zodra de brakke mens aan uv-licht wordt blootgesteld. De brakke mens drijft daarom overdag in de bovenste waterlagen waar hij/zij in het uv-licht goed zichtbaar is.
In de nacht laat hij/zij zich zinken naar dieper water om te jagen op voedsel. Soms blijft hij/zij bewegingsloos in de waterlagen hangen tussen andere zwevende deeltjes.
Als de brakke mens aan land leeft, draagt hij schoeisel dat gevormd is door aangespoeld materiaal.
