Jessica van Halteren

Ik hou van een open manier van werken. Daarnaast geeft mode de ruimte om multi-disciplinaire projecten te ontwikkelen. Dat geeft mij veel energie en inspiratie.

— Designer & Oprichter MULAS Hybrid Haus Jessica van Halteren, Amsterdam

 
 
HALTEREN_M_ODE_BS_JUN19_379.jpg
 
Taskforce-Fashion-Jessica-Van-Halteren.jpeg
 

De Nederlandse Jessica van Halteren studeerde in 2018 cum laude af aan AMFI - Amsterdam Fashion Institute. Haar afstudeerwerk Planet Uterus visualiseerde een nieuwe manier van ontwerpen, waarbij mens en object als geheel werden vormgegeven. Na haar deelname aan Lichting 2018, werkte ze aan diverse projecten in samenwerking met andere makers en richtte ze haar studio MULAS op. Vanuit een interesse voor interculturaliteit en het antroporfomisme onderzoekt Jessica de kaders van het menselijk lichaam, mode en materiaal.

Website
Instagram

 

Team - Arnhem

Jessica maakt samen met Linda Valkeman, Carmen Hogg, Rosanne van Wijk en Karin Vlug onderdeel uit van Fashion After Flood - Team Arnhem.

 
 
 
Taskforce-Fashion-Fashion-After-Flood-small-transparant.png

Kritisch. Energiek.

Open Blik.

“Doordat mode dichtbij mens en cultuur staat, is het logisch om experiment direct te vertalen tot een inzichtelijk proces en hier anderen in te betrekken.”

 

 

 
HALTEREN_M_ODE_BS_JUN19_564.JPG
 
© images: ^ v STEP INTO THE SQUARED CIRCLE tijdens We Make M-ODE, 2019, fotografie: Team Peter Stigter

© images: ^ v STEP INTO THE SQUARED CIRCLE tijdens We Make M-ODE, 2019, fotografie: Team Peter Stigter

 

Kracht en ziel

Tijdens mijn afstudeerproject werkte ik samen met kunstenaar Appie Bood en mocht ik vanuit een van zijn koffers met oude kleding nieuw textiel ontwikkelen. Dit werd een waardevol ontwerpproces. Buiten het duurzame aspect van hergebruik, geloof ik in de kracht en ziel van gebruikte kleding. De mode-industrie zou best met een meer open blik mogen kijken naar materiaal. Het is makkelijk te focussen op eind-producten, maar laten we eerst opruimen voordat we toevoegen.

Als ontwerper streef ik naar een hybride manier van maken, waarin niets een vaste vorm krijgt. Dit geeft ruimte om constant materiaal door te blijven ontwikkelen zonder te focussen op het eindstation. En dát brengt ook verassingen met zich mee.